O chłopcu, który przeżył.

"Jeżeli chcesz poznać człowieka, dowiedz się, jak traktuje swoich podwładnych, a nie równych sobie."~Syriusz

Kiedy byłam dzieckiem, bardzo lubiłam czytać. Czytywałam wierszyki, krótkie opowiastki. Ale w głębi serca marzyłam o prawdziwej książce. Mojej własnej. Takiej która będzie stała u mnie w pokoju, jak te w gabinecie taty, wysoko, wysoko na półkach, tak, że mogłam tylko stać z zadartą głową i na nie patrzeć. I wtedy nadszedł ten dzień. Moje 6 urodziny. Wreszcie dostałam swoją pierwszą książkę. J.K. Rowling - przeczytałam - Harry Potter i Kamień Filozoficzny. Ta chwila odmieniła moje dotychczasowe życie.

Wszyscy go znają. Cały świat. To książka która naprawdę na to zasługuje. Dlaczego? Bo nie jest zwykłą pustą opowiastką, jak (bez urazy dla fanek) saga Steph Meyer czy inny bullshit. Bo zawiera przesłanie, którego ja - 6 letnia dziewczynka, w błękitnej sukience i włosami związanymi w dwa warkocze - wtedy nie zrozumiałam. Jednak czytając każdą część po kolei z biegiem lat dostrzegałam rzeczy, których wcześniej nie zauważałam.

Dlaczego   t a   k s i ą ż k a  zasługuje na to, by ją szanować? Bo wszystko w niej, każde zdanie i stwierdzenie z pozoru może na początku bezsensowne w końcu z całą resztą tworzy jedną logiczną całość. Kiedyś Harry Potter był dla mnie, niemalże wszystkim. Byłam na premierze każdego z ośmiu filmów, zawsze wykupywałam najlepsze miejsca. Na czwartą część poszłam 3 razy. Na zasłużonej półce w moim pokoju stoją wszystkie filmy, oraz audiobooki. W kuferku przy łóżku leżą złożone ręcznie wystrugana przez mojego tatę różdżka, szata uszyta przez moją babcię, odznaka, składana makieta Hogwartu, fiolki z składnikami do eliksirów i wiele innych akcesoriów. Nie zapominając o książkach które zajmują zaszczytne miejsce w bilbioteczce.

"– Więc ukryj ich gdzieś. Ukryj ją... Ich wszystkich. W jakimś... bezpiecznym miejscu. Błagam.

– A co mi dasz w zamian, Severusie?

– W zamian? – (...) – Wszystko."

Czym teraz jest dla mnie HP? Teraz jest to dla mnie książka na regale. Film na półce. Peleryna w pudle. A kiedyś był wszystkim. I tego boję się najbardziej. To najbardziej boli. Że z biegiem lat zapomnę o tym kim kiedyś byłam, kim chciałam być. O czym marzyłam. Że stanę się kimś, kogo sama nie rozpoznam, patrząc na siebie w lustrze. A niespełnione marzenia, trafią na regał, na półkę, do pudła. 

A ja chcę by przeżyły. 

Może teraz zamknięte w komórce pod schodami, sponiewierane, rzucone w kąt, kiedyś ożyją. I staną się czymś wielkim. Może się spełnią. A co dam w zamian? Wszystko.

– Szpiegowałem dla ciebie, kłamałem dla ciebie, narażałem dla ciebie życie, a wszystko to robiłem, by zapewnić bezpieczeństwo synowi Lily. A teraz mówisz mi, że hodowałeś go jak prosiaka na rzeź.

– To bardzo wzruszające, Severusie – powiedział z powagą Dumbledore. – A więc w końcu dojrzałeś do tego, by przejmować się losem tego chłopca?

– Jego losem? – wykrzyknął Snape. – Expecto patronum!. Z końca jego różdżki wystrzeliła srebrna łania. Wylądowała na podłodze, przebiegła przez pokój i wyskoczyła przez okno. Dumbledore patrzył, aż jej srebrna poświata zniknęła w ciemności, a potem odwrócił się do Snape'a. Oczy miał pełne łez.

– Przez te wszystkie lata?...

– Zawsze.

O czym jest ten post.

Czy jest to post o Harry'm Potterze?

Nie. Nie nie jest. A przynajmniej w niewielkim stopniu.

Jest to post o kimś ukrytym w każdym z nas. Kimś z przeszłości. Kimś kto jest prawdziwy, a nie jest złudzeniem stworzonym by podobać się innym. O kimś, kto przeżył w nas, ale nie chce się ujawnić.

Na co oczekuję? W tym momencie czekam, aż ktoś zacznie rzucać hejtami w moją stronę. Nie wiem z jakiego powodu. Ale jeżeli ma taką potrzebę, jeżeli taki właśnie jest, to proszę droga wolna. 

Niech jednak najpierw pomyśli, czy chciał się takim stać. 

Nox!

Related Items Cinnamon♥ Życie