Recenzja książki : igrzyska śmierci

Igrzyska śmierci.

Akcja rozgrywa się w nieokreślonej przyszłości, w totalitarnym państwie Panem powstałym na gruzach zniszczonych licznymi katastrofami Stanów Zjednoczonych. Państwo było podzielone na Kapitol, pełniący rolę stolicy, oraz 13 otaczających go dystryktów, istniejących w celu zaspokajania potrzeb mieszkańców Kapitolu. 74 lata przed rozpoczęciem akcji książki, dystrykty zbuntowały się przeciwko władzy i doprowadziły do wybuchu wojny domowej, nazywanej Mrocznymi Dniami. Władze krwawo stłumiły powstanie, a w celu zastraszenia obywateli całkowicie zniszczono Trzynasty Dystrykt. Na pamiątkę tych wydarzeń, co roku są organizowane Głodowe Igrzyska - krwawe zawody, na które każdy dystrykt ma obowiązek dostarczyć chłopaka i dziewczynę w wieku od 12 do 18 lat. Uczestnicy, nazywani trybutami, są zamykani na ogromnej arenie i zmuszani do walki na śmierć i życie. Nagrodą dla zwycięzcy jest luksusowy dom w Miasteczku Zwycięzców i ogromna, jak na warunki Dystryktu, pensja od państwa.

Książka opowiada o losach Katniss, nastoletniej dziewczyny która z dnia na dzień, z dziewczyny mieszkającej w najbiedniejszym z 12 dystryktów, staje się ruchomym celem dla pozostałych trybutów igrzysk.  Drugim trybutem zostaje Peeta - chłopak, który kilka lat wcześniej uratował jej od śmierci głodowej.  Do tej pory "12" miała tylko jednego zwycięzcę  - btw. podstarzałego alkoholika - tak więc widząc, że Katniss i Peeta są obiecującymi kandydatami, pokłada w nich dużą nadzieję.

Od momentu trafienia na arenę, Katniss musi walczyć o przetrwanie nie tylko  z powodu trudnych warunków, ale również uważać na to by nie zginąć z rąk trybutów lub przez kaprysy brutalnych organizatorów z Kapitolu. Licząc, że tym sposobem zyska przychylność sponsorów i swojego trzeźwego inaczej mentora, udaje miłość do Peety. 

Cóż. Teraz powinnam pewnie wygłosić jakąś niezwykle złożoną i głęboką opinię, jak to miewam w zwyczaju, ale niestety mam zniewalający katar i brak ochoty na takie rozważania. Uraczę Was więc, prostą i skromną recenzją. 

Uważam, że Igrzyska Śmierci pani Collins, to książka po brzegi wypchana...wszystkim. Jest tu i miłość i nienawiść, walka i pokój, przyjaźń i wrogość, czerń i biel ogólnie w cholerę kontrastów. 

Oczywiście nam się to bardzo podoba, prawda?

Ode mnie książka, autorka i cała saga, otrzymują 10 gwiazdek na 5 możliwych mimo tego, że czcionka zniewala i dość ciężko się to czyta a tak w ogóle to jest mi smutno, bo zawsze wolałam Gale'a od Peety, ale to ja. 

....

no dobra, 9/5

Jeszcze raz przepraszam za brak szaleństw, ale ledwo oddycham :(

Mam nadzieję, że Wy czujecie się lepiej, pozdrawiam

Julka (Cinnamon) 

Related Items Cinnamon♥ Książki Recenzje